ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

 

18/8/2025

Άρθρο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Σωκράτη Φάμελλου, στο dnews.gr

Πόσο ασφαλείς είμαστε μετά την Αλάσκα;

 

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ούτε την κρισιμότητα της συνάντησης Τραμπ-Πούτιν, ούτε τις συζητήσεις που ακολουθούν με τη συμμετοχή Ζελένσκι και ηγετών άλλων χωρών και της ΕΕ.

Κάθε συζήτηση ή πρωτοβουλία, που μπορεί να συμβάλλει στην υπόθεση της ειρήνης, είναι χρήσιμη και πρέπει να αξιοποιείται.

Μπορεί όμως η ανθρωπότητα να αισθάνεται ασφαλής με αυτές τις εξελίξεις;

Όταν η υπόθεση της ειρήνης εξαρτάται από τα πολιτικά σχέδια ενός ή δύο ηγετών παγκοσμίως, χωρίς να παίζουν κανένα ρόλο οι διεθνείς οργανισμοί και κυρίως ο ΟΗΕ;

 Όταν δεν παίζουν κανέναν ρόλο σε αυτές τις συζητήσεις το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες;

 Πόσο ασφαλείς είμαστε όταν άλλες κρίσιμες υποθέσεις όπως το κλίμα, η Υγεία, το διεθνές εμπόριο και φυσικά η εδαφική ακεραιότητα των κρατών εξαρτώνται από τα πολιτικά σχέδια -για να μην πω τη διάθεση και τις ορέξεις- των Τραμπ-Πούτιν ή κάποιου άλλου ηγέτη;

 Όχι, δεν μπορούμε να αφήσουμε την Ειρήνη, την ασφάλεια του πλανήτη και το μέλλον των παιδιών μας στις επιλογές ή στις διαθέσεις του προέδρου των ΗΠΑ και γενικά στη συγκυρία.

 Γιατί να επιδιώξουμε την ειρήνη και την εκεχειρία μόνο στην Ουκρανία και όχι και στη Γάζα; Επειδή διαφωνούν οι Τραμπ-Νετανιάχου με αυτή τη λύση;

 Ας αναλογιστούμε με αυτή τη λογική τον κίνδυνο να τεθούν τα θέματα της Κύπρου ή και του Αιγαίου στο τραπέζι του Ντόναλντ Τραμπ, με κριτήριο τα δικά του πολιτικά συμφέροντα και συμμαχίες ή τα συμφέροντα των ΗΠΑ!

 Πόσο πιο ασφαλείς θα ήμασταν όλοι αν αυτή η συζήτηση γινόταν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ; Υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένο Εθνών;

 Γι’ αυτό τον λόγο δεν συγκροτήθηκε ο ΟΗΕ; Αυτή δεν είναι και η αρμοδιότητα του Γενικού Γραμματέα;

 Αυτό δεν ήταν το πολύτιμο συμπέρασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πληρωμένο με εκατομμύρια ζωές; Ότι μόνο στη βάση του σεβασμού της συνεργασίας και της αλληλεγγύης των χωρών και των λαών μπορούμε να επιλύσουμε τις παγκόσμιες υποθέσεις.

 Το ίδιο ισχύει και για τη δική μας ήπειρο. Την Ευρώπη.

 Πόσο πιο ασφαλείς θα ήμασταν αν η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε πάρει ήδη πρωτοβουλίες για την ειρήνευση και φυσικά την εκεχειρία στην Ουκρανία από το 2020;

 Πόσο πιο ισχυρή και ασφαλής θα ήταν η ΕΕ αν δεν αποτελούσε ουρά των ΗΠΑ από επιλογή της ηγεσίας της, από την αρχή της παράνομης και καταδικαστέας εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία;

 Πώς όμως να γίνει κάτι τέτοιο όταν η Ε.Ε. επέλεξε να μην έχει αυτόνομη και ισχυρή παρουσία και λόγο, αλλά να σύρεται πίσω από τις διαθέσεις των Προέδρων των ΗΠΑ; Όπως κάνει και σήμερα, ακόμα μια φορά ως παρακολούθημα των ΗΠΑ…

 Και η μόνη της πρωτοβουλία τα τελευταία χρόνια είναι η οικονομία του πολέμου και η συναίνεση στην επιβολή δασμών από τις ΗΠΑ, πληρώνοντας επιπλέον 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια για ορυκτά καύσιμα και όπλα!

 Και σε αυτές τις επιλογές έχει σοβαρή ευθύνη και ο κ. Μητσοτάκης, που επέλεξε από τους πρώτους την τακτική του δεδομένου συμμάχου και του προκεχωρημένου φυλακίου των ΗΠΑ, ακυρώνοντας και την εθνική γραμμή αλλά και την πολυπαραμετρική και πρωτοβουλιακή εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019.

 Και έχει ευθύνη και για την λανθασμένη εξωτερική πολιτική της ΕΕ, ως μέλος του πολιτικού διευθυντηρίου της.

 Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Σαφώς πρέπει να γίνει οτιδήποτε χρειάζεται για την ειρήνη, και στην Ουκρανία και παντού. Αλλά χωρίς να ανοίξουμε την πόρτα για μια νέα περίοδο τρόμου για την ανθρωπότητα.

 Και περίοδος τρόμου θα υπάρξει αν νομιμοποιηθεί και εφαρμοστεί καθολικά ο νόμος του ισχυρού.

 Η συζήτηση για τα μεγάλα ζητήματα της Ειρήνης πρέπει να μεταφερθεί στον ΟΗΕ, με δέσμευση όλων των ηγετών ότι θα εφαρμοστούν οι αποφάσεις του.

 Και η βάση της συζήτησης πρέπει να είναι το διεθνές δίκαιο, ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών, αλλά και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες.

 Οι ηγεσίες στην Ευρώπη είναι προφανές ότι δεν έχουν την πολιτική βούληση για μία τέτοια πολιτική αλλαγή.

 Είναι όμως υπόθεση ζωής!

 Για τον λόγο αυτό, ο προοδευτικός δημοκρατικός κόσμος, τα δημοκρατικά κόμματα, αλλά και το παγκόσμιο φιλειρηνικό, αντιπολεμικό και πράσινο κίνημα πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες, ώστε να επιδιώξουν τη μέγιστη κοινωνική συμφωνία για έναν νέο πασιφισμό.