ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Είναι κάτι νύχτες...

 

Ήμουν περίπου 17 χρονών... Πήρα την καινούργια κυνηγετική καραμπίνα του θείου μου και περπάτησα προς το ποτάμι...Χιόνιζε ελαφρά...Δεν είχα στο μυαλό να κυνηγήσω, ήθελα απλώς να τη δοκιμάσω. Άδεια η περιοχή από πουλιά...Κρύο πολύ, κάπου στο βάθος ένα μικρό σημάδι πρόδιδε έναν κοκκινολαίμη  που έκανε φιγούρες ψηλά...Έριξα μόνο για να νιώσω την καραμπίνα στον ώμο μου.

Με έκπληξη είδα το μικρό σημάδι να στροβιλίζεται με τα φτερά ανοιχτά...Έπεφτε χτυπημένο μόλις λίγα μέτρα μακριά μου...Το πλησίασα... Ακόμη έχω την εικόνα του...Με κοίταγε και ανοιγόκλεινε ένα μάτι στρόγγυλο... Δεν είχε κακία... Δεν με μισούσε..  Απλά είχε ολοκάθαρη την απορία..

Τι έφταιξα, με ρωτούσε; Τι να έλεγα...Ας με κοιτούσε με μίσος τουλάχιστον... 

Είναι ένας από τους εφιάλτες μου...Εκείνο το μάτι του μικρού πουλιού βλέπω στον ύπνο μου και πετιέμαι... Στρόγγυλο, αθώο, χωρίς κακία, με μια λογική απορία...

Έκτοτε δεν ξανάπιασα καραμπίνα...

υγ. Επειδή διάβασα κάτι παρόμοιο και μου ξύπνησε τον εφιάλτη... Για όσους σκέφτονται το κυνήγι ως χόμπι...