ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Σταθμός τρένων...
Ένα ταξίδι στο άγνωστο...
Για πολλούς το τελευταίο...



Ήταν Νοέμβρης. Μια σκοτεινή νύχτα που το κρύο τρυπούσε, σιγανή βροχή νότιζε το τοπίο και η ομίχλη περιόριζε σημαντικά την ορατότητα. Ταξίδι στη νότια Γερμανία. Πλησίαζε μεσάνυχτα και η κούραση είχε επιβάλει τη χαλάρωση. Πινακίδες περνούσαν η μια μετά την άλλη, γράφανε κάτι, αλλά ποιος κοίταγε... Τα φώτα έπεσαν σε μια μικρή σχετικά, αλλά με ένα μόνο όνομα... Γνωστό... Dachau...

Δευτερόλεπτα αργότερα όλες οι αισθήσεις στο κόκκινο. Φόβος, δέος, άρχισα να φαντάζομαι ότι από κάπου έρχεται  μυρωδιά ανθρώπινης σάρκας. Σκέφτηκα κάπου εδώ, μια τέτοια νύχτα άνθρωποι απλοί, με όνειρα για το αύριο, μικρά παιδιά με την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια, γεροντότεροι με αδιαφορία για το δικό τους αύριο και ανησυχία για τους δικούς τους, πέρασαν την πόρτα και πολλοί από αυτούς δεν βγήκαν ξανά...

Ήταν μια από τις μεγαλύτερες κτηνωδίες για την οποία θα πρέπει να ντρέπεται ο "άνθρωπος"...Ολοκαύτωμα/...

Αυτές οι σκέψεις μου ήλθαν και πάλι στο νου, παρακολουθώντας τη βραδιά μνήμης για τους αδικοχαμένους συμπολίτες μας, που είχαν την ατυχία να είναι Εβραίοι και που έλαβε χώρα, στον ίδιο σταθμό τρένων που τους "φόρτωσαν" για το μαρτυρικό ταξίδι.

Μια απίθανη Σόνια Θεοδωρίδου έκανε με τις μελωδίες να αφεθεί ελεύθερος ο νους και να έλθει στο σήμερα...Να μας βάλει μπροστά στις ευθύνες μας για τις σύγχρονες τραγωδίες που καμωνόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε. Που δυσανασχετούμε, όταν κατατρεγμένοι από την δική μας πολιτισμένη Δύση χτυπούν της πόρτα μας.

Ήλθε στον νου η κτηνωδία του να βομβαρδίζονται αδιακρίτως σχολεία, νοσοκομεία,πόλεις στη Συρία και  να οδηγούνται στην καλύτερη περίπτωση στην αναζήτηση νέας χώρας αν όχι στον θάνατο χιλιάδες παιδιά, σφαχτάρια στη σειρά...  
Ευαισθητοποιηθήκαμε  μόνο στην εικόνα του πνιγμένου παιδιού, για λίγο όμως, ένα τσιγάρο χρόνος...

Ήλθε στον νου η παρέμβαση της πολιτισμένης Δύσης στη Λιβύη, για να απαλλάξει δήθεν τη χώρα από έναν τύραννο... Μόνο που το ενδιαφέρον τελείωσε νωρίς, τα πετρέλαια φορτώνονται αντί πινακίου φακής και η χώρα έχει διαλυθεί..Διοικείται από φύλαρχους...

Ήλθε στον νου η Σιέρα Λεόνε, σαράντα και πλέον χρόνια εμφύλιος χρηματοδοτούμενος από την πολιτισμένη Δύση... Λεπτομέρεια, στα χρόνια αυτά η Δύση ανέλαβε την εξόρυξη των διαμαντιών, που αφθονούν στη χώρα αυτή...

Ήλθε στον νου η εικόνα του  Παλαιστίνιου, που αγκάλιασε το παιδί του για να χτυπήσουν οι σφαίρες των Ισραηλινών στρατιωτών αυτόν και  να γλιτώσει το σπλάχνο του...

Ήλθε στον νου η Υεμένη... Είναι χώρα και όχι μάρκα Γαλλικού τυριού.Είναι μια χώρα που μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου, είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι είναι στα όρια του θανάτου από πείνα, σήμερα...

Ήλθαν στον νου μου οι κτηνωδίες του σήμερα... Τι κρίμα που οι κτηνωδίες δεν έχουν σχέση με το "ποιος" σε "ποιον"...

Οι κτηνωδίες είναι πεισματικά και μονότονα  κτηνωδίες...