ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Δημοτικοί Άρχοντες ...
Τότε και τώρα...





   

  Στο παρελθόν σε κάθε μικρό χωριό και όταν ακόμη το μορφωτικό επίπεδο ήταν χαμηλό, ο "τοπικός άρχοντας" επιλέγονταν με βάση την σοβαρότητά του, την σοφία του, την νοικοκυροσύνη του, τον σεβασμό που ενέπνεε στην κοινωνία.
Ο επιλεγμένος  "τοπικός άρχοντας" είχε στις περισσότερες περιπτώσεις την εικόνα του πρώτου μεταξύ ίσων, προσπαθούσε να είναι δίκαιος,παρενέβαινε με καλή πρόθεση  να επιλύσει ακόμη και προσωπικά προβλήματα των χωριανών, ένιωθε εν ολίγοις το βάρος της ευθύνης.

  Σήμερα κατά έναν περίεργο τρόπο, αντί η κατάσταση να βελτιωθεί λόγω της μόρφωσης που υπάρχει σχεδόν στο σύνολο του πληθυσμού, οι τοπικοί άρχοντες είναι κατά κανόνα κενοί πολιτικού περιεχομένου, μαθαίνουν από νωρίς στο ψεύδος και την υποκρισία, δήθεν γιατί αυτό απαιτούν οι πολίτες, έχουν ως πρώτη προτεραιότητα την προσωπική σωτηρία, οικονομική κυρίως, και το τελευταίο διάστημα λόγω της καλπάζουσας ανεργίας έχουμε πληθώρα αστείων πολιτικά προσωπικοτήτων που κοιτούν να βολευτούν προσωρινά από δουλειά από  την ενασχόληση με τα κοινά.

   Η πλειονότητα δε των "ηγετών" αρνούνται τον δημόσιο "απολογισμό", απεραντολογούν όταν υπάρχει μικρόφωνο χωρίς αντίλογο και προτιμούν αν εμφανίζονται, να εμφανίζονται  σε μέσα ενημέρωσης στα οποία η σκληρότερη ερώτηση είναι "τι χρώμα είχε το άσπρο άλογο του Κολοκοτρώνη, αφού φυσικά τους δοθεί και για βοήθεια το πρώτο γράμμα...".Γιατί δεν "κόβει"...

Είναι το φαινόμενο του στρουθοκαμηλισμού, θεωρούν ότι οι πολίτες δεν θα μάθουν τα κατορθώματά τους επειδή αυτοί αρνούνται να μιλήσουν και κρύβονται...

 Φέρνετε στο μυαλό σας κάποιους;