ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Ντελη-βεράδες....

Γράφει η (απίθανη) Φαίδρα Νάκη....

 

κύριε Χάρη,

ευχάριστο ξύπνημα είχαμε, όλη η παρέα των παλαιών συμμαθητών, το πρωί της Πέμπτης, όταν του ενός μετά τον άλλον τα τηλέφωνα κουδούνισαν, κι απ’ την άλλη άκρη του εικονικού σύρματος ηκούσθη η φωνή της σεβαστής μας δασκάλας, της συνταξιούχου νηπιαγωγού δεσποινίδος Φαίδρας-Ευπιστίας Νάκη, που μας καλούσε στο φτωχικό της, για καφεδάκι, ψημένο στη χόβολη, συνοδευόμενο τόσο από μια λαχταριστή σπανακοτυρόπιτα, φτιαγμένη απ’ τα χεράκια της, όσο και από μια υπόσχεσή της για επιδόρπιο-έκπληξη!

Κι επειδή γνωρίζουμε καλά πως, σε αντίθεση με πολλούς διακεκριμένους συμπολίτες μας και μη, η καλή μας δασκάλα κρατάει πάντα τις υποσχέσεις της και τιμά το λόγο της, δώσαμε όλοι το παρών σ’ αυτή την, κάπως απρόσμενη, εωθινή σύναξη, που κορυφώθηκε με την παρουσίαση της «έκπληξής» της. Που δεν ήταν άλλη από ένα ευμέγεθες ταψί σπιτικού ρεβανί, δικής της «παραγωγής και προελεύσεως»!

--- Σας παρακαλώ να το δοκιμάσετε και να μου πείτε τη γνώμη σας, αν το πέτυχα, μας είπε με κάποια συστολή.

Το γεγονός ότι, εντός ελαχίστων λεπτών, το περιεχόμενο του ταψιού είχε κατακυριεύσει τους γευστικούς μας κάλυκες και είχε μεταναστεύσει στα στομάχια μας ήταν η πανηγυρικότερη απόδειξη της ζαχαροπλαστικής δεινότητας της καλής μας δασκάλας.

--- Το ρεβανί σας είναι υπέροχο, δεσποινίς, αναφωνήσαμε όλοι. Προτείνουμε να επαναλαμβάνετε συχνά αυτή την παρασκευή, κι εμείς προσφερόμεθα να αναλάβουμε το βαρύ και επίμοχθο καθήκον να δοκιμάζουμε τα αποτελέσματα των προσπαθειών σας. Υποσχόμεθα δε να μη κοινολογήσουμε παραέξω το μέγεθος της επιτυχίας σας, γιατί υπάρχει ο φόβος να σας ανακαλύψουν από κάποια δημοτική επιχείρηση και να σας αναθέσουν την παραγωγή ρεβανί, με «σύμβαση παρεπόμενης υπηρεσίας», όπως άλλωστε το συνηθίζουν για πολλές πάγιες και διαρκείς ανάγκες τους.

--- Ποια είναι αυτή η επιχείρηση, βρε παιδιά; ρώτησε, παριστάνοντας την ανήξερη, η δεσποινίς Φαίδρα.

--- Βοά ο τόπος, δεσποινίς. Είναι η μεγαλύτερη και δημιουργικότερη επιχείρηση του δήμου μας. Της οποίας ο δαφνοστεφανωμένος Πρόεδρος και τα λαμπρά διευθυντικά στελέχη είναι γνωστά στο κλεινόν άστυ, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας, σαν μεταφορείς, ντελη-βεράδες θα λέγαμε, ή επί το τουριστικώτερον σιροπο-πρεσβευτές του τοπικού μας γλυκού! Οι άνθρωποι αυτοί, με την μακροχρόνια άσκησή τους στο άθλημα της δι’ εξόδων της επιχειρήσεως προμήθειας και μεταφοράς πεσκεσίων με ρεβανί,  έχουν αποκτήσει την απόλυτη εξειδίκευση! Απορούμε μάλιστα πως δεν την έχουν τυπώσει και στις «επιχειρηματικές» κάρτες τους, όπου μετά το όνομα και τον επιστημονικό τους τίτλο (π.χ. πτυχιούχος της τάδε σχολής ή μεταπτυχιακός της 6ης δημοτικού), θα μπορούσαν να προσθέσουν «μεταφορεύς ρεβανί» με την ένδειξη (κατά το παλαιόθεν γνωστό «ειδικότης κτηθείσα εν τω στρατεύματι») «ειδικότης κτηθείσα εν υδρεύσει και αποχετεύσει».

--- Α! λέτε, αν κατάλαβα καλά, για την ΔΕΥΑΒ, που τόσο μας φροντίζει και μας αγαπά. Κι επειδή δεν μπορεί να φροντίζει τον καθένα ατομικά απ’ τους 70 χιλιάδες πελάτες της, έχει πάρει ένα δείγμα του τοπικού πληθυσμού, που εντελώς τυχαία και εντελώς συμβολικά, συμπίπτει με το τακτικό προσωπικό της και διοχετεύει σ’ αυτό όλη τη συμπάθεια και την κατανόηση και τις διευκολύνσεις και τη εργοδοτική στοργή της. Και να δείτε, που ακριβώς για αυτή την επιχείρηση ήθελα να σας πω κάτι σήμερα.

--- Τι τρέχει, δεσποινίς; σας έστειλαν κανένα ανεξήγητα φουσκωμένο λογαριασμό;

--- Όχι βέβαια! Οι λογαριασμοί τους είναι πάντα άψογοι. Τριπλάσιοι απ’ της Θεσσαλονίκης, ίσως τετραπλάσιοι από της Αθήνας, αλλά, τέλος πάντων, δεν είμαστε το ίδιο με την Πρωτεύουσα και τη Συμπρωτεύουσα. Εδώ, αν μη τι άλλο, διεπόμεθα από «δράση με γνώση»! Άλλο ήθελα να σας πω. Ο παλιός σας συμμαθητής, ο Αγαθοκλής, που όπως ξέρετε είναι εδώ και χρόνια εγκατεστημένος στο Ουτκιάγβικ, στην Αλάσκα, με έστειλε ένα κάπως περίεργο μήνυμα, που θάθελα να το ακούσετε.

--- Ευχαρίστως, δεσποινίς, απαντήσαμε, γεμάτοι απορία για το τι μπορεί να έγραφε ο Αγαθοκλής, απ’ το Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό, για μια ΔΕΥΑ της εύκρατης ζώνης.

--- Λοιπόν, ακούστε:

«Σεβαστή μου δεσποινίς Φαίδρα, σας χαιρετώ.

Σας στέλνω αυτό το μήνυμα, για να εκφράσω, πρώτα σε εσάς, την αγαπημένη μου δασκάλα, τον θαυμασμό μου για τις προόδους μιας δημοτικής επιχείρησης της ιδιαίτερης πατρίδας μου, αλλά και μια πρότασή μου, που η αποδοχή της εκ μέρους της επιχείρησης θα αποβεί αμοιβαία επωφελής, και για αυτήν και για εμένα, τον ξενητεμένο στην άλλη άκρη του κόσμου.

Και πιο συγκεκριμένα. Από το διαδίκτυο πληροφορήθηκα για την ωραία πρωτοβουλία της ΔΕΥΑΒ, να αποδέχεται δωρεές αυτοκινήτων, κατά προτίμηση από στελέχη της και μάλιστα διευθυντικά. Δηλαδή ο υπάλληλος δωρίζει στην επιχείρηση το αυτοκίνητό του. Η επιχείρηση αποδέχεται τη δωρεά, και αναλαμβάνει αυτή πλέον όλα τα έξοδά του, κίνηση, συντήρηση, ασφάλιση, και ό,τι τέλος πάντων βαρύνει την κατοχή ενός οχήματος. Και οι υπάλληλος μπορεί δυο φορές το χρόνο να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο για δικές του, προσωπικές, υποθέσεις.

Εδώ οι αποφάσεις αποδοχής της δωρεάς δεν διευκρινίζουν (άραγε τυχαία;) δυο σημαντικές παραμέτρους.

Πρώτο, πώς ορίζονται οι αυτές οι προσωπικές υποθέσεις; Γιατί όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ εύκολο, π.χ., να θέλω να πάω για δική μου υπόθεση, ας πούμε στο χωριό μου, και ταυτόχρονα να έχω εφοδιαστεί με ένα χαρτί που να λέει ότι θα κάνω κι έναν έλεγχο στη δεξαμενή του χωριού (άρα η μετακίνηση δεν εξυπηρετεί εμένα, αλλά την επιχείρηση!).

Και δεύτερο, πόση διάρκεια επιτρέπεται να έχει η κάθε μια από τις «δυο φορές»;

Επ’ αυτού επιτρέψτε με να σας εξομολογηθώ κάτι. Όταν είχα πρωτόρθει στην Αλάσκα, είχαμε βγει μ’ ένα φίλο, στέλεχος της εταιρείας όπου εργάζομαι, ο οποίος είχε ήδη αρκετό καιρό στο Ουτκιάγβικ. Πίνοντας ένα ποτό στο μοναδικό μπαρ της περιοχής, γνωρίσαμε, σαν νέα παιδιά κι εμείς, δυο νεαρές απεσταλμένες μιας οικολογικής οργάνωσης, που μελετούσε τον οργασμό των θαλασσίων ελεφάντων. Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να συμφωνήσουν να περάσουν μια νύχτα μαζί μας. Φεύγοντας, ο καθένας για το δωμάτιο του, ο φίλος μου, μου ψιθύρισε, κλείνοντας το μάτι: «Και μη ξεχνάς, νέος, πως εδώ η νύχτα διαρκεί 6 μήνες»!

Λέτε, δεσποινίς Φαίδρα, και οι «φορές» της ιδιόχρησης των δωρηθέντων οχημάτων να διαρκούν όσο οι νύχτες στο Ουτκιάγβικ;

Πάντως, ανεξάρτητα απ’ αυτά, και για να μη σας κουράζω περισσότερο, θέλω να σας πω την πρότασή μου. Σκέφτομαι να προτείνω στη ΔΕΥΑΒ μια ακόμη πιο σπουδαία δωρεά. Θα της δωρίσω το πατρικό μου σπίτι στην πόλη μας. Να αναλάβει αυτή, σαν επιχείρηση, όλα τα έξοδά του, και το ηλεκτρικό, και το νερό (που δεν θα της κοστίζει άλλωστε), και όλες τις συνδέσεις, τηλέφωνο και intenet και φυσικό αέριο, αλλά και τον ΕΝΦΙΑ και τα δημοτικά τέλη και ό,τι άλλο υπάρχει. Κι εγώ και οι συγγενείς μου να μπορούμε, δυο «φορές» το χρόνο, να χρησιμοποιούμε το σπίτι μας. Και αν θέλουν τα ξεφτέρια της επιχείρησης να βάλουμε και τα χρονικά όρια αυτής της «χρήσης». Π.χ. από 2 Ιανουαρίου έως 30 Δεκεμβρίου κάθε έτους. Έτσι κι αλλιώς πάντα κάπου πηγαίνουν οι δικοί μου για την πρωτοχρονιά. Πώς σας φαίνεται η ιδέα μου;

Με αγάπη Α. Φελλής»

Αυτά παιδιά μου, μου γράφει ο ανισόρροπος ο συμμαθητής σας, ο Αγαθοκλής ο Φελλής.

--- Και τι του απαντήσατε, δεσποινίς;

--- Τώρα θα του απαντήσω, και θα του δώσω συγχαρητήρια για την ιδέα του. Γιατί με τον τρόπο αυτό η ΔΕΥΑΒ ανεβαίνει πολλά επίπεδα. Ήδη έχει ξεφύγει από το επίπεδο μιας απλής δημοτικής επιχείρησης, που ασχολείται με τα νερά και με τους υπονόμους. Όπως ξέρετε αναδεικνύει ιδιαιτέρως το τοπικό μας ρεβανί και καλλιεργεί εντατικά την επιστήμη με τους μικροοργανισμούς που εκτρέφει. Παράλληλα δίνει άλλη διάσταση στις δωρεές κινητών περιουσιακών στοιχείων και αυξάνει το στόλο των οχημάτων της, μεριμνώντας ώστε οι δωρητές να μην αποξενώνονται από την περιουσία τους! Τώρα, με την πρόταση του Αγαθοκλή, αυτό το καθεστώς θα περάσει και στα ακίνητα. Και εδώ δεν μιλάμε για απλό υδροαποχετευτικό real estate. Εδώ μιλάμε για αναβίωση πατροπαράδοτων θεσμών. Θα γεμίσει η πόλη μας με βακούφια της ΔΕΥΑΒ! Δεν είναι θαύμα;

 

Για την αντιγραφή

Φ.-Ε. Νάκη