ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Βαθιά καταρτισμένοι θεολογικώς...

Γράφει η Φαίδρα Νάκη!

 

κύριε Χάρη,

«ξέρεις βρε τι θα πει μελόδραμα;» ρωτάει, σε μια παλιά ταινία του ασπρόμαυρου, διδακτικού ελληνικού κινηματογράφου, ο λιμοκτονών συνθέτης κλασικής μουσικής (Νίκος Σταυρίδης) τον αφελή μπακαλόγατο (Γιάννη Γκιωνάκη), καθώς τον φορτώνει με παρτιτούρες προορισμένες να θυσιαστούν για χασαπόχαρτα.

«Πως δεν ξέρω; Μελόδραμα δεν ξέρω τι θα πει;» εξανίσταται ο μπακαλόγατος.

«Τι θα πει;» ξαναρωτάει απορημένος ο συνθέτης.

Κι ο αμόρφωτος, ακαλλιέργητος, πρωτόγονος νεαρός δίνει τον δικό του, αφοπλιστικό ορισμό του μελοδράματος «Να, που μαζεύονται τριάντα μαντραχαλαίοι πάνω από έναν άρρωστο κι αρχίζουνε να τραγουδάνε: Ο άρρωστος είναι βαριά, είναι βαριά, είναι βαριά. Ο άρρωστος είναι βαριά, βαριά, βαριά, βαριάάάάάά, πολύύύ βαριάάά! Και δεν τρέχει ένας να πάει να φωνάξει ένα γιατρό!».

Αυτή η σκηνή επαναλαμβάνεται καθημερινά στην ευδαίμονα πόλη μας. Και άμα τρέξει κανένας, είναι όχι για να φωνάξει ένα γιατρό, αλλά για να προσελκύσει κι άλλους καλλικέλαδους χορωδούς!

Αυτάρεσκες ανακοινώσεις, αυτοδοξαστικές αναγγελίες, γκλαμουράτες φωτογραφίες, αστραφτερές αναρτήσεις, εκκωφαντικές συνεντεύξεις, εκτυφλωτικές περιηγήσεις πλημμυρίζουν κάθε είδους κανάλι επικοινωνίας, έντυπο και ηλεκτρονικό, δημόσιο, ημιδημόσιο και ιδιωτικό, για να προβληθούν (και να αυτοπροσβληθούν!) οι εγκέφαλοι που (τρομάρα τους) «διαμορφώνουν την εικόνα» της πόλης μας.

Τι δίκτυα με ποτάμια και τι πλοκάμια με μικροοργανισμούς, τι ανθεκτικότητες και τι μαλθακότητες, τι ανθισμένες ροδακινιές και ξινισμένες μουσμουλιές, τι φεστιβάλ με χορούς (στο ταψί) και τι ταψάκια με ρεβανιά, διαχέονται κάθε ώρα και λεπτό σε κάθε διαθέσιμη οθόνη! Παντού χαμόγελα επιτυχίας, παντού ευτυχία και πρωτοτυπία, παντού μοναδικότητα και …σχεδόν παντού μηδαμηνότητα!

Πάρτε παράδειγμα τον πολυδιαφημισμένο τομέα του -ούτως ειπείν- «τουρισμού».  «Τριάντα μαντραχαλαίοι» διαγκωνίζονται επιδεικνύοντας τις φωνητικές αρετές τους. Αγωνίζονται να αναδείξουν τα τουριστικά πλεονεκτήματα της αγαπημένης τους πόλης. Αλλά δεν τρέχει ένας τους να φωνάξει «ένα γιατρό» (ή να γίνει «γιατρός» ο ίδιος).

Κι η διαμαντόπετρα του τουριστικού μας στέμματος, το περιβόητο Βήμα του Αποστόλου Παύλου, εκεί δηλαδή που κατευθύνονται όλοι οι επισκέπτες μας, υποδέχεται προσκυνητές με κινητικά προβλήματα φορτωμένους στις πλάτες άλλων συμπροσκυνητών τους!

Και δεν έχει προκύψει ούτε μια συγνώμη από τον ευαίσθητο Δήμο! (Για παραιτήσεις δεν γίνεται ούτε λόγος, ούτε σκέψη. Για κορόιδα ψάχνετε;).

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Φωνές, οιμωγές και θρήνοι, σε κάθε ήχο, ευθύ και πλάγιο, ψηφίσματα και κείμενα και υπομνήματα, επισκέψεις σε βουλευτικά γραφεία και χαμογελαστά ενταντανέ γύρω απ’ τα προσκτίσματα της Παλιάς Μητρόπολης.

«Ο άρρωστος είναι βαριά, πολύ βαριάάάά» τραγουδούν ενεργοί πολίτες και ανενεργοί ψηφοφόροι των αρχόντων μας, οι οποίοι άρχοντες ασμένως εισπράττουν συγχαρητήρια για όσα καμώνονται πως δεν βλέπουν και δεν ακούν. Και δεν τρέχει ένας να πάει να φωνάξει ένα γιατρό! Ή μάλλον τρέχει. Ένας. Που όμως τρέχει «ως εκ περισσού». Συνεπώς, δεν τρέχει κανένας! Και τα «προσκτίσματα» ντροπιάζουν και την πόλη και την ιστορία της και το μνημείο στο οποίο -με αδρή χρηματοδότηση της περιφέρειας- έχουν προσκολληθεί.

Αυτά τα δυο, ενδεικτικά της κακομοιριάς και της μιζέριας μας, παραδείγματα θέσαμε, αγαπητέ κύριε Χάρη, υπόψη της σεβαστής δασκάλας μας, της συνταξιούχου νηπιαγωγού δεσποινίδος Φαίδρας-Ευπιστίας Νάκη, η οποία ησυχάζει την περίοδο της σαρακοστής στο ταπεινό κελλάκι της παλιάς μας συμμαθήτριας και νυν μοναχής αδελφής Ευλαμπίας, κάπου στη θεσσαλική λιμνοθάλασσα, και την οποία τολμήσαμε οι αναιδείς να ενοχλήσουμε με τις ανοησιούλες μας.

--- Α! μα, είστε αδιόρθωτοι, βρε παιδιά, μας είπε, στο τηλέφωνο, ηδεσποινίς Φαίδρα. Δεν καταλαβαίνετε πως επίτηδες οι σοφοί μας δημογέροντες αφήνουν το Βήμα στην πανάθλια κατάσταση που βρίσκεται; Μήπως νομίζετε πως είχε πλούτη ή πως ζούσε σε ανάκτορα ο Απόστολος Παύλος; Ένας μεροκαματιάρης σκηνοποιός ήταν, κι όπου πήγαινε απ’ τη τσέπη του πλήρωνε και το φαγητό και τα ναύλα του. Ανάλογης ταπεινότητας πρέπει να είναι και το μνημείο του. Η ανάβαση στο οποίο, εκτός των άλλων, δοκιμάζει και δυναμώνει την πίστη των προσκυνητών. Άρα, αυτό που εσείς θα το αποκαλούσατε εγκατάλειψη εκ μέρους των αρμοδίων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόδειξη της βαθιάς θεολογικής κατάρτισής τους!

--- Καλά αυτό, δεσποινίς, ας πούμε ότι είναι έτσι. Για την κατάχωση, όμως, της Παλιάς Μητρόπολης, το πνίξιμό της απ’ τα λεγόμενα προσκτίσματα, τι θα πούμε;

--- Αυτά, καλοί μου μαθητές, είναι η απόδειξη πως η ιστορία εκδικείται. Μπορεί να αργεί, αλλά δεν λησμονεί, όπως λένε. Κάποτε έρχονταν στη Βέργια καθηγητάδες φημισμένοι για να θαυμάσουν, ανάμεσα στα άλλα, εκεί σιμά στον Αγιανικόλα τον Ψαρά, το -γκρεμισμένο εδώ και δεκαετίες- αρχοντικό τ’ς Ραχτιβανούδας. Από τώρα και πέρα, γιε μ’, όσοι θάρχονται στην Παλιά Μητρόπολη θα χάσκουν μι τ’ς μπαράγκις τ’ς Κουταρούδας!... Αμ’ πώς!

Για την αντιγραφή

Φ.-Ε. Νάκη