ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Οι φυλές του Ισραήλ...






  Εάν επιχειρούσαμε μια ομαδοποίηση των αυτοδιοικητικών στελεχών, θα τους κατατάσσαμε σε τέσσερις μεγάλες ομάδες.

Στους ανιδιοτελείς, μορφωμένους πολύπλευρα κατά κανόνα,μικρός αριθμός φυσικά, που έχοντας λυμένα τα βασικά οικονομικά τους προβλήματα, έχοντας μια βαθύτερη παιδεία σχετικά με την ευθύνη έναντι της κοινωνίας ..
και της νέας γενιάς, αντιλαμβάνονται την συμμετοχή ως ευθύνη και όχι ως προσωπική προβολή ή αποκατάσταση. Μένουν συνήθως μακριά από τις λεγόμενες "θέσεις ευθύνης" , περιμένοντας με την ανυπόκριτη ευγένεια του έχοντος αρχές και αξίες να τους ζητηθεί η συνδρομή. Όταν και εάν τους ζητηθεί, δίνονται ψυχή τε και σώματι, ο χρόνος παραμονής στη θέση είναι συνήθως περιορισμένος, διότι αρνούνται να μπουν στο σύστημα της συνήθους  διαφθοράς...

 

Στους πονηρούς μορφωμένους, κρυψίνοες, μισοχαμογελαστούς, σοβαροφανείς, ηθικολογούντες μονίμως και μεγαλοφώνως, με θεωρητικές ανησυχίες για τα "μεγάλα", χρησιμοποιούντες φράσεις που περιέχουν συγκεκριμένες λέξεις "ευθύνη, χρέος, εντιμότητα, ηθική, ανιδιοτέλεια", ότι τους λείπει δηλαδή...Θα τους αντιληφθείτε από το αγέρωχο ύφος που δεν επιτρέπει προσέγγιση κοινών θνητών, από την επίπλαστη αρχοντιά, από την αποτίμηση όλων στο "σε εμένα τι μένει.." και από το ότι μονίμως το ένα τους μάτι είναι στα δημοσιογραφικά, για μια τυχαία φωτογράφιση, ένα καλό σχόλιο, μια αβάντα.Έχοντας πλήρη επίγνωση των ελεεινών σκέψεών τους, φοβούνται μην γίνουν αντιληπτές και από τον κοινωνικό περίγυρο. Είναι η εικόνα προς τα έξω, το φαίνεσθαι...Είναι το αηδιαστικότερο είδος "άρχοντα", που ενώ εν πλήρει συνειδήσει καταστρέφει για ίδιο όφελος, θρηνεί υποκριτικά και ηθικολογεί πάνω στο μνήμα των καταστραφέντων...

 

Στους στερούμενους Πανεπιστημιακής μόρφωσης, αλλά που φοίτησαν στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα με παραρτήματα ανά την χώρα, στο πανεπιστήμιο της ζωής και του πεζοδρομίου. Έντιμα,  με τη συμμετοχή τους στα κοινά κοιτούν να πάρουν το χαρτζιλικάκι τους για το βραδινό ουισκάκι, για ένα φο μπιζού για την περίσταση (ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει...), για ένα τραπέζι κάτω από το φεγγάρι...Δεν υποκρίνονται , δεν παριστάνουν, δεν ηθικολογούν, άμα λάχει δουλεύουν και κάπου κάπου...

 

Και στους στερούμενους πανεπιστημιακών γνώσεων, αλλά προερχόμενους από την αγορά. αξιοπρεπείς , κιμπάρηδες,που δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους. Είναι αυτοί που αηδιασμένοι δεν επανέρχονται πέραν της πρώτης φοράς...

 Η τραγωδία για έναν τόπο είναι ο επικεφαλής ,θιασώτης της μονιμότητας στη θέση και χαμηλών δυνατοτήτων να αξιοποιεί την δεύτερη ομάδα...