ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Ιωάννης Ιασ. Βελέντζας

Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

 

Μετά από 10 χρόνια συνδικαλιστικής περιήγησης, 21 χρόνια γάμου και 25 χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας, κατέληξα να ντύνομαι στη "μπουτίκ μπαμπάς-μαμά" και να τρώω στο "μάρκετ πεθερός-πεθερά"!

ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΑ, ΤΩΡΑ!

Καλησπέρα φίλοι μου,

και καλή χρονιά.

Νομίζατε ότι γλυτώσατε, από την κορμάρα μου;

Λάθος σας και μάλιστα μεγάλο.

Είμαι εδώ, παρών και εάν στεναχωρηθήκατε, που επανήλθα, σας καλώ να καθιερώσουμε τη σημερινή ημέρα, ως ετήσια με τίτλο: «κλαίμε, για την επιστροφή του χοντρούλη»!

Τη στιγμή που πληκτρολογούνται οι κάτωθι λεξούλες, ξημερώνει 8 Ιανουαρίου, ημέρα που οι μαθητές και οι μαθήτριες, "χτυπιούνται" στο κλάμα, επειδή οι διακοπές τελειώσανε και ξανά, τα κεφάλια μέσα.

Οι εκπαιδευτικοί της χώρας, δεν μπορούσανε μέχρι χθες, να πούνε ότι λυπούνται, αλλά φέτος εκφράζονται ελεύθερα, κλαίνε και αυτοί.

Σου λένε.

Κοντζάμ καθηγήτρια πανεπιστημίου, σύζυγος πρωθυπουργού και δεν ντρέπεται να κλαίει, γιατί να ντραπούμε, εμείς!

Επίσης, κλαίνε τα καταστήματα πώλησης λουλουδιών και γλυκών, επειδή τελειώσανε οι εορτές και ο τζίρος θα επανέλθει πλέον σε κανονικούς ρυθμούς, κάτω του μηδενός!

Οι καφετέριες, τα κέντρα διασκέδασης, οι τραγουδίστριες, οι καθαρίστριες, τα κρεοπωλεία, οι σχολικοί τροχονόμοι, οι παιδονόμοι (μάλλον θα ξαναεμφανισθούν, ελέω Ζουράρη), και πολύ κλάμα ρε παιδάκι μου να πούμε.

Κλαίνε και οι οίκοι ανοχής, διότι το υπουργείο παιδείας, θα πρέπει να ελέγχει, πότε και που πηγαίνουν τα παιδιά μας.

Με άλλα λόγια τα παιδιά των γονιών που πηγαίνουν σχολική εκδρομή, επισκέπτονται μπορντέλα.

Ντροπή σας και αίσχος.

Έχετε δικαίωμα να μιλήσετε για τα δικά σας παιδιά, όχι για τα δικά μου, ρεζίλια της ανυπαρξίας!

Και βέβαια, εννοείται πως κλαίω και εγώ, «μαύρες γιορτές», έκανα φίλοι μου.

Αρχικά δάκρυσα, διότι στα κάλαντα που σας είπα, δεν μου συμπεριφερθήκατε καλά.

 Ίσα, ίσα μία μερίδα μπουγάτσα, και χωρίς κανέλα, αλλά σε πλαστική σακούλα!

Στη συνέχεια διαπίστωσα, ότι δεν κέρδισα τα 1000 ευρώ της κρατικής λοταρίας, λόγω των πληρωμών με κάρτα, οπότε το κλάμα συνεχίστηκε, πιο έντονο.

Αργότερα μίλησα με τη μανούλα μου και την παρακάλεσα να μου βρει τη γαλάζια ποδιά που φορούσα στο νηπιαγωγείο, θα επανέλθουνε από ότι φαίνεται.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο έκλαψα, όταν μου πληροφόρησε ότι δεν τη βρίσκει. Ήμουν απαρηγόρητος!

Μου είπε ότι βρήκε, μόνο τη ρόζ της αδελφής μου.

Η καρντασίνα, για να με ηρεμήσει, προσφέρθηκε να μου τη δώσει!

Πάλι κλάμα, διότι πως θα κυκλοφορώ με ρόζ ποδίτσα.

Ο γέρος μου, είπε να μην στενοχωριέμαι, γιατί ο κόσμος προχώρησε.

Τώρα, παιδάκι μου, όλα είναι ένα φύλο και ένα μέγεθος, μην χαλιέσαι.

Δεν παρεξηγεί πλέον η κακούργα κοινωνία!

Έτσι ηρέμησα, σκούπισα τα δάκρυά μου στις κάλτσες (αυτό συμβαίνει εάν έχεις κορμί λάστιχο!), και σας καλώ φίλοι μου, να συνδράμετε στον έρανο για τη συγκέντρωση χαρτομάντιλων για τη σύζυγο του Αλέξη μας, για να σκουπίζει τα δάκρυά της, που τα τέκνα της δεν έχουν χαρτί και κιμωλίες στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια!