ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Κίνημα Αλλαγής. 
Ο καταλύτης εξελίξεων...

Γράφει ο Χάρης Καφτεράνης.






  Κοινή θέση όλων των πολιτικών αναλυτών είναι ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται επί ξηρού ακμής, σε μια παρατεταμένη και επιδεινούμενη συν τω χρόνω ισορροπία τρόμου, η οποία το καθιστά αναποτελεσματικό,φοβικό,μη δυνάμενο να προχωρήσει σε πραγματικές τομές που έχουν κόστος, ευάλωτο στο πρώτο φύσημα του αέρα για πνευμονία.

Η πάλαι ποτέ σφριγηλή και περιεκτική αριστερά του πολλά υποσχόμενου Τσίπρα, από το δικό της βιβλίο κράτησε μόνο το εξώφυλλο, κόκκινου χρώματος,με χρυσά γράμματα το "Πρώτη φορά αριστερά",αλλάζοντας μέσα  όλα τα κεφάλαια, με κείμενα του πιο σκληρού νεοφιλελευθερισμού και σε κάποιες περιπτώσεις με τις γνωστές και απορριπτικές...
ακόμη και για δεξιούς "εργαλειοθήκες" του ΟΟΣΑ, μη αντέχοντας στην πίεση των οικονομικοπολιτικών παραγόντων, που ήθελαν να συντρίψουν κάθε σκέψη για επαναφορά στο καθεστώς της ευμάρειας και της πορείας σε σύγκλιση οικονομιών.Μάλιστα ήταν τέτοια η χαρά τους για την ευκολία του εγχειρήματος, που δεν αρκέστηκαν στην συντριβή των φερόμενων αριστερών, αλλά τους ευτέλισαν  βάζοντάς τους να υμνούν και τις πολιτικές εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων.

Η νεοδεξιά του κ.Μητσοτάκη, αμήχανη εκ του ότι το βασικό της πρόγραμμα ανέλαβε χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις να υλοποιήσει ο "ιδεολογικός της αντίπαλος",σύντομα ανέκρουσε πρύμναν. Αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με την σκληρή Σαμαρική πτέρυγα και τους Καραμανλικούς, οι οποίοι Καραμανλικοί θεωρούν την περίοδο αυτή ως την απαραίτητη περίοδο ενηλικίωσης του νέου ηγέτη με το όνομα Καραμανλής.Οι συμβιβασμοί αυτοί οδήγησαν στην ουσιαστική ακύρωση των όποιων μεταρρυθμιστικών αντιλήψεων είχε κατά νου ο Κυριάκος Μητσοτάκης.Αντιλήψεις που θα έκαναν τον χώρο συμπαθή στους "κεντρώους" και ανοιχτό στην κοινωνία.Υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος η όποια δημοσκοπική υπεροχή στην πορεία να εκμηδενιστεί και η Νέα Δημοκρατία να αποτελέσει παρένθεση.

Είναι λοιπόν προφανές ότι υπάρχει ανάγκη ύπαρξης ενός πολιτικού φορέα κινούμενου στον χώρο του κέντρου,με σαφή και πρακτικά εφαρμόσιμη πολιτική πρόταση, που θα έπειθε τους πολίτες για την πορεία προς τη λύση ακόμη και μέσα από δύσβατους ατραπούς. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη προφανής και απαραίτητη συνεισφορά στο παραπαίον πολιτικό σύστημα.Από την άλλη θα έδινε μια ανάσα και τον απαραίτητο χρόνο στις πολιτικές δυνάμεις να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, να αναπροσαρμόσουν τις πολιτικές τους, να απορρίψουν τους βερμπαλισμούς του παρελθόντος και να επανέλθουν στον υγιή στίβο των επί της ουσίας πολιτικών "αντιπαραθέσεων".

Μέχρι σήμερα αυτό δυστυχώς δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται.Τα μηνύματα που εκπέμπει αυτός ο χώρος μετά την εσωκομματική διαδικασία επιλογής "αρχηγού" μάλλον αδικούν τον χώρο και τα πρόσωπα.

Η επιμονή των υποψηφίων για την προεδρία, να έχουν αυξημένα δικαιώματα έναντι άλλων στο νέο σχήμα, που δεν προκύπτουν από στήριξη μελών, αλλά από την ιδιότητα του "υποψηφίου για την προεδρία" ή του πρώην επικεφαλής πολιτικού φορέα,αδυνατίζει επικίνδυνα το ενιαίο του νέου φορέα και θέτει βάσιμα εν αμφιβόλω την ανιδιοτέλεια των ηγετικών στελεχών.Η πρόεδρος κ. Γεννηματά οφείλει άμεσα να αποσαφηνίσει ότι στον νέο φορέα έχουν άπαντες τις ίδιες υποχρεώσεις, αλλά τα προβεβλημένα στελέχη έχουν αυξημένες ευθύνες. Όποιος αρνείται την ανισοτιμία αυτή, είναι ελεύθερος να ακολουθήσει την προσωπική του πορεία.

Ο εξοβελισμός του πρώην γραμματέα Στέφανου Ξεκαλάκη από την πολυμελή οργανωτική επιτροπή συνεδρίου (περί τα εξακόσια μέλη αριθμεί...) ερμηνεύτηκε από την κοινωνία ως εκδικητική μανία της προέδρου απέναντι σε όσους είχαν διαφορετική άποψη επί πολιτικών θεμάτων στο παρελθόν.Την ώρα που ο νέος φορέας έχει ανάγκη της "άλλης άποψης", των νέων προσώπων, της διεύρυνσης του ακροατηρίου. Προσέφερε πολύ κακή υπηρεσία η επιλογή αυτή και εκθέτει συλλήβδην την πρόεδρο, την ηγετική ομάδα, αλλά και τα "ιστορικά στελέχη"¨.

Η μηδενική ενασχόληση με τα του περιεχομένου της πολιτικής πρότασης,η παντελής αγνόηση των πολιτών που στήριξαν την νέα προσπάθεια, η προφανής επαναφορά και "τακτοποίηση" των παλιών καλών "δικών μας" του παρελθόντος, επιτείνει και ισχυροποιεί την άποψη ότι τελικά η όλη προσπάθεια δεν γίνεται για την δημιουργία του νέου, αλλά για την επαναφορά του παλαιού...

Η τραγωδία είναι ότι ο νέος φορέας είναι απολύτως απαραίτητος για τη χώρα αλλά και για την σωτηρία του ίδιου του πολιτικού συστήματος, που θέλει μια ανάσα να ανασυντεθεί και να ισχυροποιήσει τη θέση του έναντι των όσων έχουν στο μυαλό τους κάτι άλλο έξω από το δημοκρατικό πολίτευμα και που εσχάτως άρχισαν να εμφανίζονται δειλά δειλά...

Τα πρώτα πολιτικά ζόμπι έκαναν την εμφάνισή τους, μύρισαν πτώμα σε αποσύνθεση που αποτελεί τον ιδανικό χώρο για να αναπτυχθούν...Τώρα, πριν είναι αργά...