Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Κεντροαριστερά ή απάτη;

Γράφει ο Χρήστος Ζαχαρίδης

  

  Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς (λέγε με Πασοκ...)δημιουργούν ερωτήματα και προβληματισμούς σε όλους τους πολιτικούς φορείς.
Η προσπάθεια ανασύστασης της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης (λέγε με Πασοκ επαναλαμβάνω...),είναι αξιοπρόσεχτη. Γιατί αυτούς που θεωρούσαμε αποκαϊδια του Πασοκ, προχώρησαν σε εκλογή αρχηγού,με ιδιαίτερα μεγάλη για τη σημερινή εποχή συμμετοχή πολιτών.

  Βεβαίως με τις δηλώσεις των περισσότερων υποψηφίων περί "αντικυβερνητικού δημοψηφίσματος", κάψανε μόνοι τους το χαρτί τους, προκαλώντας χαρές και πανηγύρια στους Μητσοτάκη, Άδωνι, Σκαϊ, Αντ1,Αλφα, Σταρ, κλπ....Μένει να δούμε τη δεύτερη πράξη του "Κράμερ εναντίον Κράμερ", δηλαδή Πασοκ εναντίον Πασοκ. Πιο συγκεκριμένα Γεννηματά (του Παπανδρέου) εναντίον Ανδρουλάκη (του Βενιζέλου).

Πέραν όμως αυτών, περισσότερο με προβληματίζει το τι μέλλει γενέσθαι στον πολύπαθο πολιτικό χώρο της Αριστεράς. Όλων ημών δηλαδή που στις 5/09/2015 ερμηνεύσαμε διαφορετικά από τον υπόλοιπο Συριζα το δημοψήφισμα και είπαμε ότι είναι εντολή για αντίσταση και αγώνα ενάντια μνημόνια και όχι εντολή διαπραγμάτευσης και συμφωνίας. Όλων ημών που συνιδρύσαμε τη Λαϊκή Ενότητα και πήραμε μέρος στις εκλογές της 20/09/2015 και παρά τις προσδοκίες για ένα συνέδριο δημιουργίας ενός πολιτικού φορέα, που θα συμμετείχαν ισότιμα όλες οι ιδέες,έγινε αυτό που τελικά φοβόμασταν...Ο καθένας το δικό του "ασκέρι", γνωστή αρρώστια της αριστεράς, που ως μονοκύτταρος οργανισμός, μόλις λίγο μεγαλώνει, διασπάται...Επειδή δεν μ αρέσει δε να κρύβω τα λόγια μου και να στρογγυλεύω τις πολιτικές μου απόψεις, θεωρώ ότι την κύρια ευθύνη για την εξέλιξη αυτή φέρουν οι επικεφαλής, δηλαδή ο Λαφαζάνης. η Κωνσταντοπούλου, ο Αλαβάνος και όλοι όσοι κοιτώντας τον καθρέφτη τους βλέπουν μέσα του όχι την εικόνα τους, αλλά τον Μέγα Ναπολέοντα τουλάχιστον και σε κάθε περίπτωση τον φυσικό "ηγέτη" που χρόνια περίμενε ο χώρος!!!

Η πραγματική αριστερά έχει ανάγκη από ανθρώπους που φιλοδοξία τους μόνη είναι ο ανιδιοτελής αγώνας για το σύνολο και όχι η μωροφιλοδοξία ικανοποίησης ενός υπερτροφικού "εγώ"...
Είναι επείγον αίτημα του "χθες" και όχι του "σήμερα", η ενότητα του χώρου, η σύνταξη ενός "μανιφέστου",που θα προτείνει λύσεις για την έξοδο από την κρίση και το οποίο θα παίρνει υπόψιν όλα τα νέα δεδομένα, συμπεριλαμβάνοντας προτάσεις υλοποιήσιμες και όχι τις γνωστές όμορφες αλλά ανεφάρμοστες ουτοπίες. Είναι καιρός να λάβει υπόψιν η σύγχρονη αριστερά, ότι δρα στα πλαίσια ενός σκληρού καπιταλισμού, που παίζει χωρίς κανόνες ηθικής, χωρίς κάτω φράγμα στις "απαιτήσεις του". Θα μπορούσαμε παραδείγματος χάριν να χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο ως εργαλείο αγώνα.Δεν αρκεί να εξαντλούμαστε σε περιστασιακούς ακτιβισμούς σε συμβολαιογραφεία και μια δυο συνεντεύξεις σε περιφερειακά κανάλια.Ούτε να "ασκούμαστε" με επαναστατική γυμναστική στα πρότυπα του "Παμε" και του ΚΚΕ, που ρίχνουν άσφαιρα πυρά για την τιμή των όπλων.

Πρέπει να γίνουν αυτά και άλλα τόσα για να αρχίσει να γυρίζει ο τροχός, γιατί αν δεν γίνουν πολύ σύντομα βλέπω να χρειαζόμαστε τα καλάμια για ψάρεμα σύντροφοι...

ΥΓ. Ακόμη και αυτή η λέξη "σύντροφοι", κινδυνεύει να αποκτήσει άλλο νόημα...Θα υποδηλώνει  σε λίγο καιρό αυτόν που πάει μαζί μας για το ψάρεμα που ανέφερα....





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου